Café de la Paix: een must!

Dit is een cheeseburger van Café de la Paix mét brood. Hoe zou die eruit zien zonder brood…

Café de la Paix is één van die cafés in Parijs waar je als toerist eigenlijk niet omheen kan. Het is een instituut, une grande dame. Gebouwd in de tijd van de Belle Époque (1862) is het een café dat symbool staat voor de grandeur van Parijs. Aan de tafels van dit etablissement zaten grote namen zoals Ernest Hemmingway, Emile Zola, Guy de Maupassant,Tsjaikovski, noem maar op. Het terras aan de straatkant is heel gezellig en altijd druk én het geeft zicht op de opera van Parijs – een gebouw dat in dezelfde periode en door dezelfde architect gebouwd werd. Neem je buiten op het terras plaats, vergeet dan niet om ook even binnen een kijkje te nemen. De plafonds binnen hebben schitterende fresco’s en alles wat je ziet baadt in luxe en goud. Het café staat in alle toeristische gidsen en is bijzonder populair bij Amerikanen, die een aangeboren zwak voor glamour en Paris hebben.

Ik ben heel vaak in Parijs, maar een bezoek aan Café de la Paix had ik nog niet gebracht. “Onterecht,” dacht ik afgelopen dinsdag, toen ik er langs liep, en dus opende ik de deur die toegang gaf tot dit historische gebouw. Een jongedame ontving mij formeel en begeleidde me naar een tafeltje. Niet het beste tafeltje en dat stoorde me, maar even later bleek het toch een leuk plaatsje te zijn, want het duurde niet lang, of drie jonge Amerikaanse vrouwen namen plaats aan het tafeltje langs mij.

Ze kwamen binnen met verschillende shoppingbags en ik nam aan dat ze hier wilden uitrusten na een middagje winkelen. Ze hadden honger, zo bleek. Ze vroegen naar de menukaart en wilden een hapje eten. Ze begonnen met alvast een aperitief te bestellen, een bloody Mary, en namen dan de tijd om de menukaart te bestuderen. Even later kwam de kelner met de drankjes, hij serveerde alles netjes en dan ontspon zich volgende gesprek.
“Hebben de dames hun keuze al kunnen maken?” vraagt de kelner in het Engels.
“Ja,” begint de eerste vrouw, “ik ga een cheeseburger nemen. Maar ik mag geen brood. Lukt dat?”
Een cheeseburger zonder brood, denk ik. Wat een waanzin. Neem dan wat anders. Maar de ober is één en al oor en begrip.
“Geen enkel probleem, mevrouw. Zullen we dan het gehakt met de kaas rechtstreeks op het bord leggen? Lijkt u dat een goed idee?”
De vrouw luistert heel aandachtig en stelt nog een aantal vragen om zeker te zijn hoe de cheeseburger dan precies geserveerd gaat worden. De ober weet haar te overtuigen.
“Wilt u daar graag iets bij?” vraagt hij aan het einde van zijn toelichtingen.
“Pomfy, graag.”
“Pomfy,”echoot het in mijn oor. Het is een woord dat ik niet ken. Maar de kelner is absoluut op de hoogte van de wensen van de jonge dame en weet precies waar ze het over heeft.
“Die zitten al bij het gerecht. Nog graag iets anders? Sla, tomaat?”
“No, thanks. Als de pomfy er al bij zitten, is het perfect.”
De andere twee dames sluiten zich aan bij het gerecht van de eerste dame en de bestellingen zijn afgewerkt.
Op het punt dat de kelner zich omdraait om te vertrekken, zegt de eerste vrouw:
“Wat spreekt u goed Engels!”
“I’m Irish.”
Algemene hilariteit.

Dit is Parijs anno 2016. Amerikaanse toeristen die een post-Mc-Donalds-gerecht bestellen en een Ierse kelner die dit alles met het meeste respect noteert. Waar zijn de arrogante Parijse kelners, waar zijn de intellectuelen die zich verzetten tegen het establishment en die dit café ooit zo bekend maakten? Of waren ook dat maar salon-figuren die zich lekker in de watten lieten leggen. Ik vermoed het laatste. Al dat verzet, het is ook zo vermoeiend. Als ik betaal heb ik een biljet van tien euro én een van vijf euro in mijn hand. Ik heb enkel een thee besteld en de kelner, diezelfde Ierse man, zegt: “Zo duur zijn we nu ook weer niet.” Ik had geen wensen en werd berispt, terwijl die jonge dame met al haar buitensporige eisen op haar wenken werd bediend. Het gaf te denken. Volgende keer moet ik absoluut veeleisender worden! Wat niet wegneemt, dat Café de la Paix een absolute must is. “She’s got the look”.